Etty Hillesum - 12 juli 1942

Ik zal je helpen God, dat je het niet in mij begeeft,

maar ik kan van te voren nergens voor instaan.

Maar dit éne wordt me steeds duidelijker:

Dat jij ons niet kunt helpen, maar dat wij jou

moeten helpen en door dat laatste helpen wij onszelf.

En dit is het enige, wat we in deze tijd kunnen redden

en ook het enige waar het op aankomt:

een stukje van jou in onszelf, God.

En misschien kunnen we ook eraan meewerken

jou op te graven in de geteisterde harten van anderen.

Ja mijn God, aan de omstandigheden schijn jij

niet al te veel te kunnen doen,

ze horen nu eenmaal ook bij dit leven.

Ik roep je er ook niet voor ter verantwoording,

jij mag daar later ons voor ter verantwoording roepen.

En haast met iedere hartslag wordt het me duidelijker

dat jij ons niet kunt helpen, maar dat we jou moeten helpen

en dat we de woning in ons, waar jij huist,

tot het laatste toe moeten verdedigen.

Je ziet, ik zorg goed voor je.

Ik breng je niet alleen mijn tranen en bange vermoedens,

ik breng je op deze stormachtige grauwe zondagochtend

zelfs geurende jasmijn.